6183 Sayılı Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanun’a (AATUHK)  göre “Limited Şirket ortakları, şirketten tahsil imkânı bulunmayan amme alacağından, sermaye hisseleri oranında doğrudan doğruya sorumlu olurlar ve bu kanun hükümleri gereğince takibe tabi tutulurlar” hükümlerini içermektedir..” denilmektedir. Buna göre şirket ortakları kamuya olan borçlar açısından sahip oldukları hisseleri oranında sorumlu tutulmaktadırlar.

4369 sayılı  kanun öncesindeki uygulama; “ limited şirket ortaklıkların ödenmeyen ve tahsil imkânı bulunmayan amme borçlarından dolayı ortaklar vazettikleri veya vaz’ını taahhüt eyledikleri sermaye miktarında doğrudan doğruya sorumlu olurlar ve bu kanun hükümleri gereğince takibe tabi tutulurlar. “ şeklinde olmakla birlikte Limited Şirketlerin, şirket sermayelerinin üzerinde olan amme alacağının tahsili yapılamamakta idi. Konumları ve yapıları itibariyle genel olarak  küçük sermaye tutarları ile kurulmaları olağan olan söz konusu şirketlerin mal varlığından tahsil edilemeyen amme alacağı için, şirket ortaklarından kamu alacağının tahsili cihetine gidildiğinde, ortaklar koydukları sermaye miktarından sorumlu tutulmalarından dolayı şirket sermayesinin üzerinde olan amme borçlarını tahsil olanağı bulunmamaktaydı. Keza yasal boşluktan faydalanılarak şirketin yasal temsilcileri mal varlığı olmayan kişilerden seçilmekte ve dolayısı ile de kanuni temsilcilerin sorumluluğundan hareketle yapılan takipler de sonuçsuz kalmaktaydı.

4369 sayılı yasa ile birlikte “sermaye miktarı” ifadesi “sermaye oranı” olarak değişikliğe uğramış ve bu alandaki yasal boşluk da büyük oranda kapatılmaya çalışılmıştır. AATUHK’nun bu açıdan uygulanabilirliği için 54. ve takip eden maddelerine göre şirket hakkında yapılan takip muameleleri sonucunda amme alacağının şirketten tahsil imkânının bulunmaması gerekmektedir. Tahsil imkanının bulunmamasının şartları da ;

• Şirketin haczedilen mal varlığının, 6183 sayılı Kanun hükümlerine göre yapılan değerleme sonucu, tespit edilen değerlerinin amme alacağını karşılamaması veya satış yapılmasına rağmen amme alacağının tamamen tahsil edilememiş olması,
• Şirketin haczi kabil herhangi bir mal varlığının bulunmaması,
• Şirketin iflasının istenmiş veya iflasının açılmış olması hallerinde amme alacağının iflas yoluyla takip sonucunda da tahsil edilemeyeceği kanaatinin oluşması,
• Borçlu şirketin yapılan araştırmalara rağmen bulunamaması,

gibi alacaklı tahsil idarenin takdir ve tespitine dayalı nedenler olarak ifade edilebilir.

Prosedür olarak ilk etapta şirketten tahsil imkânı bulunmayan amme alacağının ait olduğu dönemde ve ödeme zamanında şirket ortaklarının kimler olduğu ve bu ortakların sermaye oranları; şirket ana sözleşmesi, ana sözleşme değişikliği veya pay defterindeki kayıtlardan tespit edilmektedir. Her ortağın sermaye oranına göre takip konusu olan amme alacağından sorumlu olduğu miktar belirlenmektedir. Ortaklar açısından sermaye hissesi nispetinde olan sorumluluk, 6183 sayılı Kanunun mükerrer 35. Maddesi uyarınca yönetici ve temsilciler açısından şirket borcunun tamamını kapsayacak şekilde müşterek müteselsil sorumluluk esasına göre belirlenmiştir.

Sonuç itibariyle limited şirketlerin müdür, dolayısıyla yönetici-temsilci sıfatı taşımayan ortakları hakkında 6183 sayılı Kanun uyarınca yapılacak takip; 35 inci madde hükümlerine göre sermaye hisseleri oranında, 6102 sayılı Kanun hükümlerine göre tespit edilen kanuni temsilcileri hakkındaki takip ise 6183 sayılı Kanunun mükerrer 35 inci maddesine göre amme alacağının tamamından, müşterek ve müteselsil sorumluluk esasına göre olacaktır.

“Ulusal Mesleki Yeterlilik Sistemi; ulusal meslek standartlarının oluşturulduğu, mesleki ve teknik eğitim ve öğretim programlarının bu standartlara göre hazırlandığı, işgücünün mesleki yeterliliğinin akredite olmuş ve Mesleki Yeterlilik Kurumu tarafından yetkilendirilmiş kuruluşlarca ölçme ve değerlendirme merkezlerinde yapılan teorik ve uygulamalı sınavlar sonucunda belgelendirildiği, alınan belgelerin ulusal ve uluslararası düzeyde kıyaslanabilirliğinin sağlandığı, hayat boyu öğrenmenin desteklendiği, formel (örgün) eğitim almadan mesleği öğrenen kişilere bilgi ve becerilerini belgelendirme imkanının verildiği ve iş dünyası temsilcilerinin sürece ilişkin tüm kararlara aktif olarak katıldığı, kalite güvencesinin sağlandığı, adil, şeffaf ve güvenilir bir sistemdir.”             Ülkemizde bu amaçla 6645 Sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu ile bazı kanun ve kanun hükmünde kararnamelerde değişiklik yapan kanunla, 5544 sayılı Mesleki Yeterlilik Kurumu Kanunu’nda yapılan değişikliklere göre 26 Mayıs 2016 tarihinden itibaren uygulanmak üzere; 17’si inşaat, 10’u enerji, 7’si otomotiv, 6’sı metal sektörlerinde olmak üzere ilk etapta toplam 40 meslekte; Tehlikeli ve Çok tehlikeli işlerde çalıştırılan belli iş gruplarına yönelik “Mesleki Yeterlilik Belgesi” zorunluluğu getirilmiştir. Tabiplik, diş hekimliği, hemşirelik, ebelik, eczacılık, veterinerlik, mühendislik ve mimarlık meslekleri ile en az lisans düzeyinde öğrenimi gerektiren ve mesleğe giriş şartları kanunla düzenlenmiş olan meslekler dışındaki tüm meslekler 5544 sayılı Mesleki Yeterlilik Kurumu Kanunu kapsamına girmektedir. Bakanlık tarafından uygulama alanı genişletilerek 40 olan sayıya, 25 Mart 2017 tarihinden itibaren geçerli olmak üzere 8 meslek daha ilave edilerek 48’e yükseltilmiştir.

Buna göre Mesleki Yeterlilik Belgesi olmayan sigortalılar belirtilen iş kollarında çalıştırılamayacaktır. Denetimler iş müfettişlerince yapılacaktır. Kanuna göre belgesiz çalışan her bir çalışan için işveren veya işveren vekillerine 500 TL idari para cezası kesilecektir.

3308 sayılı Mesleki Eğitim Kanunu’na göre ustalık belgesi almış olanlar ile Millî Eğitim Bakanlığı’na bağlı meslekî ve teknik eğitim okullarından ve üniversitelerin meslekî ve teknik eğitim veren okul ve bölümlerinden mezun olup, diplomalarında veya ustalık belgelerinde belirtilen bölüm, alan ve dallarda çalıştırılanlar için Mesleki Yeterlilik Belgesi şartı aranmayacaktır.

Hal böyle iken 26 Mayıs 2016 tarihinden itibaren getirilen zorunluluk, Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı tarafından yapılan yazılı açıklama ile 31 Aralık 2016 tarihine ertelenmiştir.

Kanun kapsamında sınav ve belgelendirme sürecinin tamamı, yetkilendirilmiş belgelendirme kuruluşlarınca yürütülmektedir. Bireyler sınav başvurularını belge almak istedikleri ulusal yeterliliklerde yetkilendirilmiş belgelendirme kuruluşlarına yapmak zorundadırlar. Belge zorunluluğu getirilen mesleklere ilişkin olarak Yetkilendirilmiş sınav ve belgelendirme kuruluşlarının gerçekleştireceği sınavlarda başarılı olan kişilerin 31/12/2017 tarihine kadar belge masrafı ile sınav ücreti, 1/1/2018 tarihinden 31/12/2019 tarihine kadar ise belge masrafı ile sınav ücretinin yarısı fondan karşılanacaktır.

Mesleki Yeterlilik Belgesi zorunluluğu 31 Aralık 2016 tarihine kadar uzatılan meslekler:

“Ahşap Kalıpçı Seviye 3, Alçı Levha Uygulayıcısı Seviye 3, Alçı Sıva Uygulayıcısı Seviye 3, Alüminyum Kaynakçısı Seviye 3, Bacacı Seviye 3, Bacacı Seviye 4, Betonarme Demircisi Seviye 3, Betoncu Seviye 3, Çelik Kaynakçısı Seviye 3, Direnç Kaynak Ayarcısı Seviye 4, Doğal Gaz, Altyapı Yapım Kontrol Personeli Seviye 4, Doğal Gaz Çelik Boru Kaynakçısı Seviye 3, Doğal Gaz Isıtma ve Gaz Yakıcı Cihaz Servis Personeli Seviye 4, Doğal Gaz İşletme Bakım Operatörü Seviye 4, Doğal Gaz Polietilen Boru Kaynakçısı Seviye 3, Doğal Gaz Polietilen Boru Kaynakçısı Seviye 4, Duvarcı Seviye 3, Endüstriyel Boru Montajcısı Seviye 3, Hidrolik Pnömatikçi Seviye 4, Hidrolik Pnömatikçi Seviye 5, Isı Yalıtımcısı Seviye 3, Isıtma ve Doğal Gaz İç Tesisat, Yapım Personeli Seviye 3, İnşaat Boyacısı Seviye 3, İskele Kurulum Elemanı Seviye 3, Kaynak Operatörü Seviye 4, Makine Bakımcı Seviye 3, Makine Bakımcı Seviye 4, Makine Bakımcı Seviye 5, Otomotiv Elektromekanikçisi Seviye 5, Otomotiv Mekanikçisi Seviye 4, Otomotiv Montajcısı Seviye 3, Otomotiv Sac ve Gövde Kaynakçısı Seviye 3, Panel Kalıpçı Seviye 3, Plastik Kaynakçısı Seviye 3, Seramik Karo Kaplamacısı Seviye 3, Ses Yalıtımcısı Seviye 3, Sıvacı Seviye 3, Su Yalıtımcısı Seviye 3, Tünel Kalıpçısı Seviye 3, Yangın Yalıtımcısı Seviye 3.”

Mesleki Yeterlilik Belgesi zorunluluğu 25 Mart 2017 tarihine kadar uzatılan meslekler:

“Asansör Bakım ve Onarımcısı (seviye 3 ve 4), Asansör Montajcısı (seviye 3 ve 4), CNC Programcısı (seviye 4 ve 5) ve Metal Sac İşlemeci (seviye 3 ve 4)”

6183 sayılı “Amme Alacaklarının Tahsili Usulü Hakkındaki Kanun” (AATUHK) gereği; “..ileride tahakkuk edecek olan veya tahakkuk etmiş olup da henüz vadesi geçmemiş bulunan ya da vadesi geçtiği halde ödeme emri tebliğ edilmemiş olan amme alacağının tahsil güvenliğini sağlamak üzere yapılan..” işlem, ihtiyati haciz olarak tanımlanmıştır.

İhtiyati haciz işlemi, haciz yapmaya yetkili tahsil dairesi tarafından tanzim olunan ve alacaklı  amme idaresinin mahallin en büyük memuru olan vali, kaymakam veya yetkilendireceği memur tarafından onaylanan haciz varakaları esas alınarak yapılmaktadır. AATUHK’na göre kamu alacağını güvence altına almak için uygulanan teminat isteme şekli dikkate alındığında ihtiyati haciz işlemi, buna göre daha ağır ve caydırıcı olmaktadır. İhtiyati haciz işlemi ile ilgili uygulama AATUHK’nun 13, 14 ve 15. maddelerinde izah edilerek uyulması gereken kurallar belirtilmiştir. Bu uygulama ile aslında ihtiyati hacze muhatap olan yükümlünün beyanı söz konusu değildir. İdare kendi tasarruf yetkisine istinaden re’sen ihtiyati haciz işlemi yapmaktadır. Mezkur yasaya göre ihtiyati haciz işlemi, aşağıdaki hususlardan  herhangi birinin varlığı halinde zaman sınırlaması olmaksızın alacaklı amme idaresinin mahallin en büyük memurunun kararıyla, haczin ne suretle yapılacağına dair olan hükümlere göre hemen tatbik edilmektedir. Bunlar;

• AATUHK’na göre teminat istenmesini gerektirecek hallerin varlığı ; Vergi Usul Kanunu’nun (VUK) 344. maddesine göre vergi ziyaı cezası kesilmesini gerektiren haller ile aynı yasanın 359. maddesinde izah olunan hususlara ait amme alacağının salınması için gerekli işlemlere başlanması halinde vergi incelemesine yetkili memurlarca veya Türkiye’de ikametgahı bulunmayan amme borçlusunun durumu, amme alacağının tahsilinin tehlikede olduğunu gösteriyorsa teminat istenebilmektedir.
• Borçlunun ikametgahının belli olmaması
• Borçlunun kaçması, mallarını kaçırması ve hileli yollara sapma ihtimali veya ihtimalleri varsa,
• Borçludan teminat göstermesi istendiği halde belli müddette teminat veya kefil göstermemiş yahut şahsi kefalet teklifi veya gösterdiği kefil kabul edilmemişse,
• Mal bildirimine çağrılan borçlu belli müddet içinde mal bildiriminde bulunmamış veya eksik bildirimde bulunmuş ise,
• Amme davası açılmış ise,
• AATUHK’nun 27, 29 ve 30. maddelerinin tatbikini gerektiren hallerin varlığı.

6183 sayılı kanuna göre, ihtiyati haciz işleminde asıl muhatap, ihtiyati hacze konu amme borcunun kendi mal varlığından ödemek durumunda olan şahıslar olup, bunlar vergi mükellefleri, adlarına vergi cezası salınanlar vb.nin tümünü kapsamaktadır. Ancak anılan yasanın 3. maddesine göre kanuni temsilciler ile mirasçılar, kefil ve yabancı gerçek ve tüzel kişi mümessilleri amme borçluları da bu yasanın uygulanması bakımından sorumlu tutulmuşlardır.

İhtiyati haciz işlemi üç safhada gerçekleşmektedir. Bunlar sırasıyla;

1. Tahakkuk etmemiş amme alacakları için ihtiyati tahakkuk kararının alınması,
2. İhtiyati haciz kararı alınması,
3. İhtiyati haciz varakasının tanzim olunup onaylanmasıdır.

6183 sayılı yasaya göre ihtiyati hacze muhatap olan amme borçlularının haczin tatbiki, gıyapta yapılan haciz işleminde haczin tebliğ tarihinden itibaren yedi gün içerisinde vergi mahkemesi nezdinde itirazları mümkündür. Yapılan itirazı müteakiben vergi mahkemelerinin verecekleri kararlar anılan yasanın 15. maddesine göre kesindir.

Ayrıca anılan yasanın 16.maddesine göre amme borçlusunun menkul mallar hariç olmak üzere teminat göstermesi halinde ihtiyati haciz, haczi koyan merci tarafından kaldırılmaktadır.

Sahte belge düzenlediği tespit edilen kişilerin bu girişimlerine devam etmelerini engellemek amacıyla; tekrar işe başlamaları veya başka işletmeleri devralmaları, sahte belge düzenledikleri vergi inceleme raporu ile tespit edilmesi ve bu durumlarının kesinleşmesi veya meslek mensupları tarafından sahte belge düzenlenmesine iştirak edilmesi hallerinde teminat talep edilmesi uygulaması getirilmiştir.

Bu kapsamda olmak üzere 6455 sayılı yasanın 1.maddesi ile Vergi Usul Kanunu’nun (VUK) “İşe Başlamayı Bildirme” başlıklı 153 üncü maddesinden sonra gelmek üzere “Teminat Uygulaması” başlıklı 153/A maddesi eklenmiştir. Kayıt dışı ekonomiyle mücadele etmek amacıyla getirilen düzenlemeye göre; sadece sahte belge düzenlemek kastı ile mükellefiyet tesis ettirdiği vergi inceleme raporuyla tespit edilip mükellefiyeti terkin edilenlerin, yeniden mükellefiyet tesis ettirme talebiyle vergi dairesine işe başlama bildiriminde bulunmaları ve Serbet Muhasebeci Mali Müşavir veya Yeminli Mali Müşavir olarak faaliyet gösteren meslek mensupları tarafından sahte belge düzenlenmesine iştirak edilmesi hallerinde, bu kişilerden teminat alınması suretiyle vergi kayıp ve kaçağının önlenmesi hedeflenmektedir.

Buna göre; “başkaca bir ticari, zirai ve mesleki faaliyeti olmadığı halde, yalnızca sahte belge düzenlemek amacıyla mükellefiyet tesis ettirdiğinin vergi incelemesine yetkili olanlar tarafından düzenlenen rapor ile tespit edilmesi ve mükellefiyet kaydının devamına gerek görülmediğinin raporda belirtilmesi üzerine, işi bırakmış addolunan ve mükellefiyet kayıtları vergi dairesince terkin edilenlerden;

*  Şahıs işletmelerinde işletme sahibinin,

*  Tüzel kişiliği olmayan teşekküllerde bunları idare edenlerin ve

*  Adi ortaklıklarda ortaklardan her birinin,

*  Serbest meslek erbabının,

* Ticaret şirketlerinde; şirketin kanuni temsilcilerinin, yönetim kurulu üyelerinin, şirket sermayesinin asgari % 10’una sahip olan gerçek veya tüzel kişilerin ya da bunların asgari % 10 ortağı olduğu veya yönetiminde bulundukları teşebbüslerin,

* Düzenlenen raporda fiillerin işlenmesinde bilfiil bulundukları tespit edilenlerin,

işe başlama bildiriminde bulunması halinde, bunlar adına mükellefiyet tesis edilebilmesi için aşağıdaki iki şartın yerine getirilmesi istenmektedir.

1. a) İşe başlama bildiriminde bulunanların ve mükellefiyeti terkin edilenlerin tüm vergi borçlarının ödenmiş olması,
2. b) 6183 sayılı yasanın 10. maddesinin birinci fıkrasının (1), (2) ve (3) numaralı bentlerinde sayılan para, süresiz teminat mektubu veya devlet iç borçlanma senetleri türünden teminat verilmiş olması.”

Anılan madde hükmü uyarınca; sahte belge düzenlemek amacıyla mükellefiyet tesis ettirdiği vergi inceleme raporu ile tespit edilip mükellefiyeti terkin edilenlerin, yeniden mükellefiyet tesis ettirme talebiyle vergi dairesine işe başlama bildiriminde bulunmaları halinde, bunlar adına mükellefiyet tesis edilebilmesi için öncelikle, işe başlama bildiriminde bulunanların ve mükellefiyeti terkin edilenlerin tüm vergi borçlarının ödenmiş ve 88.000 TL (2016 yılı için) tutarında teminat verilmiş olması gerekmektedir. Ancak teminat vermekle zorunlu tutulanlar nezdinde düzenlenen Vergi İnceleme Raporlarında, bu kişilerce düzenlendiği tespit edilen sahte belgelerde yer alan toplam tutarın % 10’undan az olmayacak şekilde teminat verilmesi gerekmektedir.

Teminat vermekle zorunlu tutulanların, teminat alınmasını takip eden takvim yılının başından itibaren üç yıl içinde, sahte veya muhteviyatı itibarıyla yanıltıcı belge kullanılması hariç, Vergi Usul Kanunu’nun “Kaçakçılık Suçları ve Cezaları” başlıklı 359 uncu maddesinde sayılan fiillerden herhangi birinin işlenmediğinin tespit edilmesi halinde alınmış olan teminat başkaca vergi borcu bulunmaması kaydıyla mükellefe iade edilecektir.

Mezkur yasa ile getirilen en önemli hususlardan birisi ise; mükellefiyeti terkin edilenlerin bu fiillerine iştirak ettiği “vergi inceleme raporuyla tespit edilen ve bu durumu kesinleşen” Serbest Muhasebesi Mali Müşavir (SMMM) veya Yeminli Mali Müşavir (YMM) olarak faaliyette bulunan meslek mensupları hakkında üç yıl süreyle geçici olarak mesleki faaliyetten alıkoyma cezası uygulanacak olmasıdır. Bu sürenin sonunda, meslek mensubunun tekrar faaliyete başlamak istemesi halinde kendisinden bir ay içinde 88.000 TL tutarından ve düzenlenmiş olan sahte belgelerde yer alan toplam tutarın % 10’undan az olmamak üzere yazılı olarak teminat istenecektir. Ancak teminat alınmasını takip eden takvim yılının başından itibaren beş yıl içinde mezkur fiillerin işlendiğinin veya bu fiillere iştirak edildiğinin tespit edilmemiş olması halinde alınmış olan teminat başkaca vergi borcu bulunmaması durumunda meslek mensubuna iade edilmekte, aksi taktirde anılan fiillerin tekrar işlendiğinin veya bunlara iştirak edildiğinin tespit edilmesi halinde, meslek mensuplarının meslekten men cezasına muhatap olmaları söz konusu olacaktır.

Vergi gelirlerinin artırılmasının yanında, yerli tarım ve sanayinin korunması, ödemeler bilançosunun dengede tutulması gibi amaçları gerçekleştirmek amacıyla 4458 sayılı Gümrük Kanunu ihdas edilmiştir. Anılan kanun ve buna bağlı olarak yayımlanan Gümrük Yönetmelikleri, gümrük mevzuatında önemli bir yere sahiptir. Vergi Usul Kanunu’nun kapsamı dışında tutulan ve vergi kayıp ve kaçağının önlenmesi ve mali disiplinin önemli bir parçası olan gümrük vergileri, Gümrük Kanunu ile usul ve ceza hükümlerini içerecek şekilde uygulama alanı bulmuştur.

Genel olarak bir ülke sınırından girerek her türlü madde ve ürünün ithalatında alınan ve konusu, vergiye tabi olduğu gümrük tarifesinde belirtilen Türkiye Cumhuriyeti gümrük bölgesine giren eşyayı oluşturan bir vergi türüdür. Ülkemizin kara suları, iç sular ve hava sahası gümrük bölgesine dahil edilmiştir. Ancak transit rejimi, antrepo rejimi, dahilde işleme rejimi, gümrük kontrolü altında işleme rejimi ve serbest bölgeler rejimi çerçevesinde kullanılan yerler Türkiye gümrük hattı dışında sayılmıştır. Zira bu rejimler, malların Türkiye’de serbest dolaşımına izin vermemekte ve içerdikleri aşamalar da ithalata benzemekle birlikte tam bir ithalat olarak değerlendirilmemektedir. Herhangi bir eşyanın gümrük vergisine konu edilebilmesi için, kesinlikle ithal edilmesi gerekmektedir.

Gümrük Kanunu’na göre, gümrük yükümlülüklerini yerine getirmek zorunda olan kişiler bu verginin mükellefidirler. Ancak kendilerine yetki verilen gümrük müşavirleri de, mükellef adına beyanda bulunabilmektedirler. Mezkur yasaya göre, mükellef gümrük vergisini ödedikten sonra son tüketici veya kullanıcı ise aynı zamanda vergiyi taşıyan kişi olarak kabul edilmektedir. Mükellefin malın ithalini takiben satması söz konusu ise, ödenen vergiyi malın fiyatına ekleyerek tüketici veya kullanıcılara kanuni yansıma mekanizmasına uygun şekilde aktarmaktadır.

Gümrük mevzuatında en fazla gümrük vergisine tabi olan eşyanın Türkiye’de serbestçe alınıp-satılması ve kullanılmasını ifade eden serbest dolaşıma girme şekli yaygındır. Yolcu beraberinde gelen eşya gibi sözlü beyana tabi olan eşyada, bu beyana ait tahakkuk belgesinin mükellef tarafından imzalanması, posta aracılığıyla gönderilen eşyada eşyaya ilişkin belgelerin idare tarafından tescil edilmesi vergiyi doğuran olay olarak değerlendirilmektedir. Gümrük vergisinin matrahı bazı eşya türleri için değer, bazıları için de miktar esaslı olarak tespit edilmiştir.

Gümrük vergisi, mükellefin gümrük giriş beyannamesi ile yazılı beyanı üzerine tarh ve Gümrük Tarife İstatistik Pozisyonundaki cetvele göre hesaplanmaktadır.  Gümrük beyannamesinde ithal edilecek eşyanın cinsi, çeşidi, niteliği ile gümrük giriş tarife cetvelindeki tertip ve tasnifi belirtilerek uygun şekilde tanzim edilmektedir. Ancak yukarıda da ifade edildiği üzere yolcu beraberinde eşya uygulaması gibi hallerde sözlü beyan yeterli görülmektedir. Hesaplanan gümrük vergisinin tamamı, tebliğ tarihinden itibaren on günlük süre içinde ve bir defada ödenir.

Mükellef ile gümrük idaresi arasındaki uyuşmazlıkların çözümü için ilk önce idari yola gidilmesi zorunlu kılınmıştır. Mükellefler, kendilerine tebliğ edilen gümrük vergilerine karşı, tebliğ tarihinden itibaren on beş gün içerisinde gümrük idarelerine yazılı olarak başvurarak düzeltme talebinde bulunabilirler. Düzeltme yolundan bir netice elde edemeyen mükelleflerin itiraz düzeltme kararı gümrük idaresi tarafından alınmışsa tebliğ tarihinden 7 gün içerisinde bağlı bulunulan başmüdürlüğe, başmüdürlük tarafından alınmışsa 15 gün içerisinde müsteşarlığa yapılmalıdır.  Mükellefler, itiraz üzerine aleyhlerine verilen kararlara karşı 30 gün içinde kararı veren yerde bulunan vergi mahkemesine dava açabilirler.